INHABIT! THE INDUSTRIAL PEDAGOGICAL TECHNICUM

The Industrial Pedagogical Technicum was completed in 1978 by Georgian Architect Nikoloz Lasareishvili.

Upon completion, the Technicum complex included a main block, auditorium, industrial workshops (connected to the main block by a bridge), and a student dormitory. Since the collapse of the USSR, and the early and turbulent years of Georgian independence, various parts of the Technicum have been inhabited by Georgian refugees from Abkhazia. Again after the 2008 Russo-Georgian war, the Technicum became home for refugees from Samachablo. Both groups are living in the building side-by-side, with partitions and separate entrances.

Thomas Ibrahim launched the INHABIT! post-Soviet Tbilisi project in 2017 when he started the search for the archival drawings of the building and the surveying and re-creation of the building plans. With his colleagues Natalia Nebieridze and Ana Chorgolashvili, he organized a symposium in the National Scientific Library of Georgia entitled UNDETERMINED, where urbanists, architects, and activists discussed a new attitude and approach towards Soviet architecture.

Early in 2018, after efforts to have the Technicum Auditorium and the relief sculpture, decorating its facade, listed in the Georgian National Registry via the National Agency for Cultural Heritage Preservation of Georgia, the relief began to be removed, piece-by-piece. The team contacted the municipal and national authorities, but to no avail. It is still unclear who is behind the theft of the relief and where the pieces are being sold; the investigation is ongoing.

The sculpture has been attributed to the renowned and controversial sculptor, Zurab Tsereteli, which was confirmed by members of the Tsereteli family, namely Vassily Tsereteli. In an interview, Vassily stated that he had an audience with the mayor of Tbilisi, Kakha Kaladze to discuss the destruction of the artwork early in 2018, but they were unable to reach a solution.

The new approach of the INHABIT! post-Soviet Tbilisi project was born out of the UNDETERMINED symposium, and gained momentum with the destruction of the sculpture. The detestation of the greater local community and government towards Soviet architecture and public art became evident and the strategy changed.

As a part of the Tbilisi Architecture Biennial, Thomas Ibrahim collaborated with Artist Gio Sumbadze, Architect Givi Machavariani, and Architect Claudio Vekstein to bring life into the building. The first step was to make the Technicum Auditorium terrace accessible, by adding a staircase. With the help of Tbilisi City Hall and funding from the Open Society Georgia Foundation, they were able to clean and illuminate the terrace for the first time in decades.

The creation of a staircase resulted in the activation of the space: children from the building immediately appropriated the terrace as their new playground. Since the inaugural exhibition, connections have been established between the urban community and the minority community in the Technicum. The children living in the building have new role models and teachers from the local universities as a part of the most recent effort – a furniture workshop organized in collaboration with Nika Gabiskiria and Mariam Dzimistarishvili. There has been a continuation of construction in and of the space. By providing accessibility and catalyzing the effort of appropriation, a methodology for the appropriation and production of a social and public space has been demonstrated.

—-

The abandoned Technicum Auditorium embodies the post-Soviet condition in Georgia. Its monumentality demonstrates the authority of the last regime, its depleted condition speaks of the perpetual hardship post-collapse, and the reference to the revolutionary Constructivist architecture (which coincided with the emergence of the Soviet Union) are altogether a bonafide testament to the lack of evolutionary advancement of the Soviet ideology. In The Production of Space, Henri Lefebvre asserts that, “A social transformation, to be truly revolutionary in character, must manifest a creative capacity in its effects on daily life, on language and on space.” He states, later on, that the Soviet Constructivists understood that “new social relationships call[ed] for new space,” that their ambitions were halted, and ultimately they failed to make the transition to a true socialist state.

It is ¹⁾ the attempt and failure of the Soviet state, as an archetype, ²⁾ the dichotomy between the initial ideals and resultant ideology, made evident in architecture, ³⁾ the lack of refinement of ideology, ⁴⁾ and the several ideological and post-ideological strata, which lead to the questions of how a true social-public architecture should be produced, and the form that it should take. To work in a space of ‘failed transition’ in an epoch of new transition – and to appropriate a socialist structure with genuine social and public activity – is the beginning of Ibrahim’s discursive response to the full context. Is architecture or the activities that it houses the subject in question in social practice? Is there potential public value present in obsolete Soviet public buildings? What steps should be taken to appropriate them?

The relationship with the authorities has evolved since this process of bringing the building back to life began. Ibrahim asserts that it was important to demonstrate the potential of the buildings by bringing people there and showing them the archival images, but it was more important to begin recreating the space with the local community.

The INHABIT! post-Soviet Tbilisi prospects for the future are to continue the process of creating a space on the Technicum terrace for the community in the building, and find a way to create and re-create the space for experimental educational purposes. Given the success of the first steps of the project, Ibrahim believes that there is potential to give new life to this Georgian Modernist space. Socialist structures can become intimate and inhabitable – it is the transformation of these ideologically hegemonic spaces for contemporary life which will help overcome the past, paving the way for a truly social spirit.

Thomas Ibrahim is an architect and researcher with Opera Publica,  and was a co-organizer of the Tbilisi Architecture Biennial. Ibrahim’s focus in architecture is identity, ideology and their implications on the built environment. In 2017, he initiated the project INHABIT! post-Soviet Tbilisi, which has been focused on the appropriation of ideologically-charged Soviet Modern buildings, in Georgia, for experimental social and educational public use.

THOMAS IBRAHIM

Architect_ Opera Publica

Director_ INHABIT! post-Soviet Tbilisi

Co-organizer_Tbilisi Architecture Biennial

[tibrahim821@gmail.com , Operapublica.org]

INHABIT! ინდუსტრიულ-პედაგოგიკური ტექნიკუმი

თარგმნა სოფიო ასათიანმა

ქართველმა არქიტექტორმა ნიკოლოზ ლასარეიშვილმა ინდუსტრიულ-პედაგოგიკურ ტექნიკუმზე მუშაობა 1978 წელს დაასრულა.

ტექნიკუმის კომპლექსი მაშინ მთავარი ბლოკისგან, აუდიტორიისგან, ინდუსტრიული სახელოსნოსგან (რომელიც მთავარ ბლოკთან ხიდით არის დაკავშირებული) და სტუდენტური საცხოვრებლისგან შედგებოდა. საბჭოთა კავშირის დაშლისა და შემდეგ საქართველოს დამოუკიდებლობის პირველ, მღელვარე წლებში, ტექნიკუმის სხვადასხვა ნაწილი აფხაზეთიდან დევნილმა ქართველებმა დაიკავეს. 2008 წლის რუსეთ-საქართელოს ომის შემდეგ, ტექნიკუმი სამაჩაბლოდან წამოსული ლტოლვილებისთვისაც გახდა სახლი. ეს ორი ჯგუფი შენობაში გვერდიგვერდ ცხოვრობს, მათ ტიხრები და ცალკე შესასვლელები ყოფთ.

თომას იბრაჰიმმა პროექტი INHABIT! პოსტ-საბჭოთა თბილისი 2017 წელს დაიწყო, როდესაც შენობის საარქივო ნახაზების ძიებას, მშენებლობის გეგმების დაკვირვებასა და ხელახალ შექმნას შეუდგა. მის კოლეგებთან, ნატალია ნებიერიძესთან და ანა ჩორგოლაშვილთან ერთად, იბრაჰიმმა საქართველოს ეროვნულ სამეცნიერო ბიბლიოთეკაში სიმპოზიუმი, სახელად “გადაუწყვეტელი” (“UNDETERMINED”) დააორგანიზა, სადაც ურბანისტებმა, არქიტექტორებმა და აქტივისტებმა საბჭოთა არქიტექტურის მიმართ ახალი დამოკიდებულება და მიდგომა განიხილეს.

2018 წლის დასაწყისში დიდი ძალისხმევა ჩაიდო, რათა ტექნიკუმის აუდიტორია და მისი ფასადის რელიეფური ქანდაკება საქართველოს ეროვნული რეესტრის სიაში მოხვედრილიყო; ეს საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტოს დახმარებით მოხერხდა. ამის შემდეგ ქანდაკებამ ნაწილ-ნაწილ გაქრობა დაიწყო. გუნდი მუნიციპალურ და ეროვნულ ხელისუფლებას დაუკავშირდა, მაგრამ უშედეგოდ. რელიეფური ქანდაკების ქურდობის უკან ვინ დგას, ან სად იყიდება მისი ნაწილები ამჟამად უცნობია, გამოძიება ისევ მიმდინარეობს.

ქანდაკება ცნობილ და კონტროვერსიალურ/წინააღმდეგობით მოქანდაკეს, ზურაბ წერეთელს მიეწერება, ამას წერეთლის ოჯახის წევრები, მათ შორის, ვასილი წერეთელი ადასტურებს. ერთ-ერთ ინტერვიუში ვასილიმ განაცხადა, რომ თბილისის მერ კახა კალაძეს შეხვდა, 2018 წლის დასაწყისში ნამუშევრის განადგურების განსახილველად, მაგრამ ისინი გამოსავლამდე არ მისულან.

INHABIT! პოსტ-საბჭოთა თბილისი სიმპოზიუმზე “გადაუწყვეტელი” დაიბადა და ქანდაკების დაზიანებამ გააძლიერა. საბჭოთა არქიტექტურისა და საჯარო ხელოვნების მიმართ ადგილობრივი მოსახლეობისა და მთავრობის უარყოფითი დამოკიდებულება აშკარა გახდა და სტრატეგია შეიცვალა.

თბილისის არქიტექტურის ბიენალეს ფარგლებში, შენობისთვის სიცოცხლის დასაბრუნებლად, თომას იბრაჰიმი ხელოვან გიო სუმბაძესთან, არქიტექტორ გივი მაჭავარიანთან და კლაუდიო ვეკშტაინთან თანამშრომლობდა. პირველ რიგში, მათ კიბე ააშენეს, რამაც ტექნიკუმის აუდიტორიის ტერასა ხელმისაწვდომი გახადა. თბილისის მერიისა და საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდის დახმარებით, ტერასა ათწლეულების განამვლობაში პირველად გასუფთავდა და განათდა.

კიბის შექმნამ სიცრცე გაააქტიურა: შენობაში მცხოვრები ბავშვებისთვის ის ახალი სათამაშო მოედანი გახდა. პირველი გამოფენის შემდეგ, ურბანულ საზოგადოებასა და ტექნიკუმის უმცირესობაში მყოფ მაცხოვრებლებს შორის კავშირები დამყარდა. ბოლო მცდელობის, ნიკა გაბისკირიასა და მარიამ ძიმისტარიშვილთან ერთად ავეჯის დამზადების სემინარის (ვორქშოფის) შემდეგ, შენობაში მაცხოვრებელ ბავშვებს ადგილობრივი უნივერსიტეტებიდან ახალი მისაბაძი ადამიანები (role models) და მასწავლებლები გამოუჩნდათ. სივრცეში და სივრცის კონსტრუქცია გრძელდება. ტერასის ხელმისაწვდომობით და აპროპრიაციის ხელშეწყობით, სოციალური და საჯარო სივრცის შექმნისა და აპროპრიაციის მეთოდოლოგია გამოჩნდა.

—-

მიტოვებული ტექნიკუმის აუდიტორია საქართველოში პოსტ-საბჭოთა მდგომარეობის განსახიერებაა. მისი მონუმენტალურობა ძველი რეჟიმის მმართველობას აჩვენებს, მისი გამოლეული მდგომარეობა პოსტ-დაშლის მუდმივ სირთულეზე მეტყველებს და ეს ყველაფერი, რევოლუციურ კონსტრუქტივისტულ არქიტექტურაზე (რაც საბჭოთა კავშირთან ერთად გამოჩნდა) მინიშნებასთან ერთად, საბჭოთა იდეოლოგიაში ევოლუციური პროგრესის ნაკლებობის უტყუარ მტკიცებულებას წარმოადგენს. ჰენრი ლეფევრი “სივრცის წარმოებაში” (“The Production of Space”) აღნიშნავს, რომ “სოციალური ტრანსფორმაცია, არსობრივად რეცოლუციური რომ იყოს, ყოველდღიურ ცხოვრებაზე, ენასა და სივრცეზე ზემოქმედებაში კრეატიულ შესაძლებლობებს უნდა ავლენდეს.” ის ასევე აცხადებს, რომ საბჭოთა კონსტრუქტივისტებს ესმოდათ, რომ “ახალი სოციალური ურთიერთობები ითხოვენ[დნენ] ახალ სივრცეს,” და რომ მათი ამბიციები შეჩერდა და საბოლოოდ ვერ მოახერხეს ნამდვილ სოციალისტურ სახელმწიფოდ გარდაქმნა.

ეს არის ¹⁾ საბჭოთა კავშირის, როგორც არქეტიპის, მცდელობა და წარუმატებლობა, ²⁾ თავდაპირველი იდეებისა და შედეგად მიღებული იდეოლოგიის დიქოტომია, გამოვლენილი არქიტექტურაში, ³⁾ იდეოლოგიის დახვეწის ნაკლებობა, ⁴⁾ იდეოლოგიური და პოსტ-იდეოლოგიური ფენები, რამაც გააჩინა კითხვები, როგორებიცაა: როგორ უნდა შეიქმნას ჭეშმარიტად სოციალურ-საჯარო არქიტექტურა და რა ფორმა უნდა მიიღოს მან. ახალი ტრანზიციის ეპოქაში, “წარუმატებელი ტრანზიციის” სივრცეში მუშაობა და სოციალისტური სტრუქტურის ნამდვილად სოციალურ და საჯარო აქტივობასთან აპროპრიაცია – იბრაჰიმის დისკურსული პასუხის დასაწყისია მთლიანი კონტექსტის მიმართ. რა უფრო მნიშვნელოვანია სოციალურ პრაქტიკაში, არქიტექტურა თუ ის აქტივობები, რომლებიც იქ ხდება? არის რამე პოტენციური საჯარო ღირებულება საბჭოთა მოძველებულ საჯარო შენობებში? რა ნაბიჯები უნდა გადაიდგას მათი აპროპრიაციისთვის?

შენობის გამოცოცხლების პროცესის შემდეგ, უფლებამოსილ პირებთან ურთიერთობა გაუმჯობესდა. იბრაჰიმი აღნიშნავს, რომ მნიშვნელოვანი იყო შენობის პოტენციალის დემონსტრირება იქ ადამიანების წაყვანითა და საარქივო ფოტოების ჩვენებით, კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი კი ადგილობრივ მაცხოვრებლებთან ერთად სივრცის ხელახალი შექმნა (რეკრეაცია) იყო.

INHABIT! პოსტ-საბჭოთა თბილისის მომავლის პესპექტივა შენობის მაცხოვრებლებისთვის ტექნიკუმის ტერასაზე სივრცის შექმნის გაგრძელება და იმ გზების პოვნაა, რომლითაც არაერთხელ შეიქმნება სივრცე ექსპერიმენტული საგანმანათლებლო მიზნებისთვის. პროექტის პირველი ნაბიჯების შემდეგ, იბრაჰიმს სჯერა, რომ ამ ქართული მოდერნისტული სივრცისთვის ახალი სიცოცხლის მიცემის პოტენციალი არსებობს. სოციალისტური სტრუქტურები შეიძლება ინტიმური და ცხოვრებადი გახდეს – სწორედ იდეოლოგიურად ჰეგემონური სივრცეების გარდაქმნა თანამედროვე ცხოვრებისთვის არის ის, რაც დაეხმარება წარსულზე გამარჯვებას და გზას მისცემს ჭეშმარიტად სოციალურ ბუნებას.

თომას იბრაჰიმი ოპერა პუბლიკის არქიტექტორი და მკვლევარია, ის თბილისის არქიტექტურის ბიენალეს თანაორგანიზატორი იყო. იბრაჰიმის კონცენტრაციის საგანი იდენტობა, იდეოლოგია და მათი გავლენაა აშენებულ გარემოზე. 2017 წელს მან პროექტი INHABIT! პოსტ-საბჭოთა თბილისი წამოიწყო, სადაც ყურადღება გამახვილებული იყო საქართველოში იდეოლოგიით დატვირთული საბჭოთა მოდერნული შენობების აპროპრიაციაზე ექსპერიმენტული სოციალური და საგანმანათლებლო საჯარო გამოყენებისთვის.

თომას იბრაჰიმ

არქიტექტორი_ ოპერა პუბლიკა

თანაორგანიზატორი_ თბილისის არქიტექტურის ბიენალე

[tibrahim821@gmail.com , Operapublica.org]